ATEŞE HÜKMEDENLER

Konu: ATEŞE HÜKMEDENLER Salı Ekim 27, 2009 12:09 pm

Cebrail KELEŞ
ATEŞE HÜKMEDENLER...SON ÜÇ OCAK, SON ÜÇ USTA
<table width=560><tr><td class=TEXT1 style="PADDING-RIGHT: 10px" colSpan=2>YAZIYLA İLGİLİ FOTOĞRAFLAR İÇİN TIKLAYINIZ Kastamonu’da bakırcılar çarşısında Kalay yapan üç usta kaldı. En genci 50’sini çoktan devirmiş bu ustaların çırağı da yok. Kaybolmakta olan bu kalaycılığı Ateşe hükmeden bu ustalardan bire bir dinleyim dedim. Kim bilir belki yarın çok geç olur. İlk ustamız Sarıkayalı Raşit YAZICI Usta. 10 yaşlarında başladığı bu mesleği hala sürdürüyor. Tozun sıcağın karşısında kalayladığı bir kap karşılığında aldığı 10TL. Koca Raşit Usta kazanları, kapları büyük bir maharetle kalaylıyorken bir yandan da benimle konuşuyor. Emekliliğim gelsin diye bekliyorum. Sürem dolunca bende bırakacağım. Kalaycılık artık öldü. Bakırcılar çalışmazsa zaten kalaycılar da olmaz. Bir zamanlar bu çarşıdan geçerken kulaklarını tıkamak zorunda kalırdın. Öylesine faal çalışılırdı. Benim Dedem kalaycıymış, babamda kalaycıydı. Ben de kalaycı oldum. Ama bu burada bitti. Benden sonra bu mesleği yapacak kişi yok. Diye anlattı. Ustamızın yanından ayrılıp bir iki dükkân ilerideki Şerafettin ŞAHBAZOĞLU Ustanın yanına gidiyorum. Şerafettin Usta biraz daha genç duruyor. O da kalay takımlarını alt kata indirmiş iş gelirse yapıyoruz. Diyor. Dışarıdan bakan bir ustayı dükkâna davet ediyor. Adı Mehmet EŞKİL. Hikâyesi ilginç 1936 yılında ailesi Kars’tan göç edip buraya yerleşmişler. Hemen soruyorum. —Nerelisin ustam. —Tabii ki Kastamonuluyum diyor. Ustam bunca yılın yaşamışlığı, görmüş geçirmişliği ile tam bir esnaf duayeni. Eskiyi anlatsana biraz ustam diyorum. Anlatıyor. Bu çarşının esnafı birbirini sayar severdi. Aralarından biri esnaf kâhyası olurdu. Bazı fırtınalı günlerde kâhya yangın tehlikesine karşı tüm ocakları söndürtürdü. Esnaftan biri vefat ettiği zaman tüm dükkânlar kapanırdı diye anlatırken araya giriyorum. Mehmet Amca şimdi ustalarımız emekliliğimizin dolmasını bekliyoruz diyorlar o zamanlar ne yapılıyordu diyorum. O zamanlar diyor ne emeklilik vardı ne sigorta. Oğlu kızı varsa bakarsa bakıyordu. Kimi kimsesi yoksa yaşlanan ustaya körük çektiriyorlardı deyince yine dayanamayıp araya giriyorum —Ne demektir körük çektirmek. Eskiden Ağa imaretinde kubbelerin altında (Yakup Ağa Camisi) ocaklarda hurda bakırlar eritilirdi. Bu ocakların körüklerin de yaşlı ustaları çalıştırırlardı. Eski ustalar küçükte olsa bir gelir elde ederler, geçinip giderlerdi. —Ya daha da yaşlanıp elden ayak düşen ustalar ne olurdu deyince. Her mesleğin insanlarının toplandığı kahveler vardı. Esnaf Kalfası tepsi tuttururdu. Kahvehanedekiler gönlünden kopan miktarı bu tepsiye atarlardı. Kimse aç açıkta bırakılmazdı. Ustalarımın yanından ayrılıp sokağın sonundaki dükkâna son ustamızın mekânına gidiyorum. En kötü durumdaki dükkânlardan birinde duruyor ustamız. Üstelik hasta. Böbreklerinden ameliyat olmuş,5 sene hiç çalışamamış. Git evine yat, bu tozun içinde çalışma deyince gülümsüyor. Henüz emekliliğim dolmadı diyor. Derme çatma tahtalarla kapanmış, tavanından gökyüzü rahatça seyredilen bu dükkândan elde ettiği gelirle 5 kişiye bakıyorum diyor. Bir şey diyormusun diyorum. —Sağlık diyor. Gerisi boş. Ateşe hükmeden son üç ustayı tanıdım. Üç ocak gördüm. Kiminde ateş civekleri yüzümü yaladı. Kiminde ocak sönmüştü ama dipte bir yerlerde sıcak bir köz bekliyordu. Kiminde de bir köşede boynu bükük bekliyordu. Üç usta, üç ocak. Umarım hep sıcak kalırlar.</TD></TR></TABLE>

KASTAMONUPOSTASI

ALINTIDIR