ÇAK BAKALIM KİLOMETRELERCE

Konu: ÇAK BAKALIM KİLOMETRELERCE Çarş. Eyl. 03, 2008 9:40 am

Çak bakalım kilometrelerce...

<table width=535><tr><td class=TEXT1 style="PADDING-RIGHT: 10px" colSpan=2>
Hani olurya bazen boğazımız düğümlenir, konuşmak istemeyiz. Milyonlarca düşüncenin ortasında gezinirken beynimiz, ses tellerimiz düğümlenir de iki kelam edemeyiz.

Yazmakta bunun gibi birşey, bazen kaleme de kağıda da lanet okuyası geliyor insanın. Aslında o kadar çok yazacak şey varken, bazen tek satır yazası gelmiyor insanın. Üstelik az biraz kalem tutuyorsa ellerimiz, az biraz kalem tutmayı sevmişse gönülden, o gönüle kapı açan anahtarları yitirmiş ise insan, öyle hiçte kolay olmuyor yazmak.

Kimbilir kaç gönülde yazı yazma isteği yarattı, kimbilir kaç kalem onlar sayesinde sözcük oldu, cümle oldu, şiir oldu, kitap oldu ve aktı başka gönüllere. Şimdi onlardan biri yok artık. Yaşar hoca, Yaşar Tiryaki hoca yok artık. Yaş ilerledikçe yok oluşlara alışıyor insan ama yok oluşların anlamsızlarını gördükçe umutta tükeniyor yavaş yavaş. Umutsuzluk zorlaştırıyor kelamı.

Hadi şimdi anlatın bana, herkes bir gün yok olacak değil mi? Doğru, şüphesiz herkes bir gün yok olacak, ilahi kanun değişmeyecek ve bir gün herkes geldiği yere geri dönecek. Dönecek dönmesine de, bu dönüşlerin bir anlamı olmayacak mı? Biraz alışılmış bir laf olacak ama, eğer üçüncü Dünya ülkesinde yaşıyorsanız; yaşamanızın da ölümünüzün de bir anlamı olmayacak. Nede olsa bu ülkelerde herşeyin daniskası olduğu gibi; bakkalın, manavın, sporcunun, müteahhitin, kamu görevlisinin ve şöförün de bir daniskası olacak.

Tiryaki hoca geçtiğimiz hafta sonu, trafik canavarının son kurbanlarından biri oldu. Allah rahmet eylesin. Sağlıklı yaşam için yaptığı yürüyüşlerden birinde, sağlıksız bir beynin kullanmaya çalıştığı bir kamyon tarafından aramızdan alındı ve götürüldü. Yıllarını adam evlatlarını okutmakla geçiren bir beden, bir başka adam evladının kullandığı bir aracın altında son bulacak. İşte anlamsız olan da bu. İnsanı umutsuz kılan ise bu anlamsızlık. Rivayet ki sürücü alkol almış. İç baba içte, bak zehir zıkkım oldu.

Hayat ucuz mu, pahalı mı siz karar verin. Bu yıl iki kez Kastamonu - İnebolu arasında seyahat ettim. Oyrak geçidi hallaç pamuğu gibi atılmış. Ne o, duble yol yapıyoruz. Hafızam beni yanıltmıyorsa yaz başından beri iki ölümcül kaza da meydana geldi oyrak ve civarında. Zaten düz yolda kaza yapmaya meyilli bir milleti, sen birde toz toprak içine sok. Ondan sonra olaya kaza de ve Allaha havale et. Dünyanın hangi aklı selim ülkesinde yol inşaatına böyle toz duman izin verirler. Yarın açıklama gelir yol yaptırıcılardan, bizim kabahatimiz yok. Müteahhitler de genelde en kabahatsizlerdir. Sen bu yolu bu şekilde git bir İngitere’de, bir Almanya’da yap, sonra gel bana anlat.

Eskiden sorarlardı “Tosya’nın nesi meşhur?“ Hep birlikte pirinç derdik. Şimdilerde soran olursa; hep birlikte kaza demekteyiz. Aynı yerde birden fazla kazanın olduğu ve her seferinde sorumluların kabahatsiz olduğu ülkelere sizce kaçıncı Dünya ülkesi denir.

Ülkenin her köşesinde duble yol adı altında bir rezalet yaşanıyor. Vatandaş zannediyor ki yol yapılıyor me mesafeler kısalacak. Dağı bayırı del düzle, üstüne zifti dök, bulduğun taşı toprağı yola ser, üstünden bir kaç kere silindir geçir ve oldu sana yol. Olmazsa canını sıkma, seneye bir daha yaparsın. Akşama da duyarsın! Falanca, arabayı mıcıra kaptırmış ve üç takla atmış! Öyle ya, körmü gözü dikkatli araba kullansın, biz yolu olsa da yaptık olmasa da. Nasıl olsa kanunda kurtarıcı bir madde var, yol şartlarına göre araç kullanmamak. İyide çağın şartlarına göre yol yapmamanın bir cezası yok mu?

Hangi aklı başında ülkede stabilize denen asfaltcık kaldı. Gel gelelim vatandaş yolun işleviyle değil, kilometresiyle ilgili. Öyle olunca asfaltın da çakması makbul. Çak bakalım kilometrelerce...

Birde alkollü araç kullanımı diye bir şey var. Yahu bu memlekette, kimin hangi ağaç gölgesinde ne içtiğine kadar bilmeyen yok. Zaten şehirde kaç tane meyhane var. Zor mu tedbir almak.

Bütün bu yazılanlar yıllardır kaç kalem tarafından, kimbilir kaç kere yazılmıştır. Kim bilir kaç gazete sayfası bu ve benzeri yazılarla dolmuştur. Sonrası kolay; “Allah ölenlere rahmet geride kalanlara sabır versin.“ İşte bu yüzden bazen yazmak zor geliyor insana. Çünkü değişen bir şey yok. İyide bu yazı nasıl bitecek?

Bize de diyecek bir son söz var tabiki; “Allah ölene rahmet, yakınlarına sabır, sorumlulara da duble akıl ihsan eylesin” </TD></TR></TABLE>