BURASI KADI-KÖY BURDAN ÇIKIŞ YOK
Kastamonu Araç yolunun yaklaşık 20.kmsinde, solda,kanlı gölü geçince bir levha görünür. Kadı Köyü diye. İşte o levhanın işaret ettiği yola giriyorum. Burası bir dostumun yaşadığı köy.
Geçen hafta işyerinde arkadaşlarımla otururken köy özlemimi dile getirmiştim. Rasim Ustam bunu duyunca;
—Bir hafta sonu gelsene şefim misafirim olursun dedi.
—Neden Olmasın dedim.
İşte şimdi tarif üzerine o köyün yolunda ilerliyorum. Çeşmeden devam et demişlerdi. Şurada bir çeşme var. Ama o değil galiba soracak kimse de yok. Diye söylenip çeşme başında etrafa bakınırken, bahçesinde patates söken Kamil beni ve aracımı görünce koşup geldi.
—Buyur kime baktın dedi. Dedim ki bir dostun evini arıyordum adı Rasim.
—Haa o mu İşte şu yoldan git çeşmenin yanındaki sondaki ev dedi. Ama bırakmıyor. O biraz beklesin, sana söktüğüm taze patatesten közleyim mi dedi.
Teklif çok cazip gelse de olmaz dedim bekliyorlar beni. Biraz zor olsa da rica minnet müsaade alabildim.
Yolun sonunda meşhur çeşmeyi buldum. Üstelik akmayan bir çeşme. Yol kenarında tipik bir köy evi. Önünde küçük bir bahçe, meyve ağaçları, çayır çimen tavuk cücük, her şey var.
Doğru yere geldiğimi düşünüyorum ama etrafta yine kimse yok. Biraz yukarda samanlığın köşesinde bir hareket görüp ilerliyorum.
Birde ne göreyim. Bizim koca Rasim Usta abanmış bir dalın üstüne bastırıp duruyor.
—Merhaba ustam ne bu hal hayır mı vücut mu çalışıyorsun dedim. Gülmekten ağaçtan düşecekti.
—Şef bu senin bildiğin işlere benzemez bu basit bir prestir. Şu çuvalda armut ezmesi var. Bu basit presle onun suyunu çıkarıyorum. Daha sonra kazanlarda kaynatıyoruz, pekmez haline geliyor dedi.
Yol kenarında Koca koca bakır kazanlarda bir takım şeyler kaynıyordu. Başında da bir teyzem vardı ki nasıl anlatsam bilemem.
Yanakları al aldı, konuştukça yüzünde gülücükler açıyordu. Bir dakika yerinde durmuyor. Ateşi yakıyor, armutları karıştırıyor, kazanları birbirine aktarıyordu. Soluk almak için bir dakikalığına durunca beni fark etti.
Adı Şükriye’ymiş.
Şükriye anne.
—Hoş geldin evladım dedi. O al yanaklarında açan güllerle birlikte.
Al yanaklı gül yüzlü annem hoş buldum. Senin bu güzel yüzünde, bu samimi sesinde al yanaklarında ben uzaklardaki anamı buldum, O’nun da elleri tıpkı seninki gibi nasırlı. O’nun da yüzü hayatın zorluklarıyla çizilmiş, O da şimdilerde bahçeye kurduğu kazanlarda belki bir şeyler kaynatıyordur. Kastamonu’daki oğlum torunlarım gelirse yesinler diye.
Şükriye anneyle konuşurken kanlıca turşusundan bahsediyorum. Bizim oralarda bilinmez diyorum. İçeriden koca bir kavanoz kanlıca salamurası çıkarıyor. Bir poşet ceviz, armut, bahçede tarlada ne çıktıysa, ne ürettiyse arabanın arkasına dolduruyor. Hayır diyorum olmaz.
—Evladım diyor.
—Burası Kadı köy buradan (ikramsız) çıkış yok.
Rasim Ustamla birlikte köyün yukarısındaki ormana girip biraz mantar arıyoruz. Yağmur yağmadığı için henüz kanlıca mevsimi başlamamış. Çimlerde üç beş tane buluyoruz. Orman içindeki yol bizi mezarlığa ve onun yanındaki caminin önüne çıkarıyor. Bir zamanlar üç köyün ortak camisiymiş. Şimdilerde geleni gideni yok. Caminin bir özelliği de minaresinin doğal bir ağaçtan olması. Kuru bir ağaç. Müezzin bu ağaca çıkıp ezan okurmuş. Yakın zamanda yerel basında yer almıştı.
Köye dönünce Şükriye annem pekmez kazanlarının ateşinin közünde mısır pişirmiş. Patates de közleyim mi dedi. Yok, artık dedim. Bu sözüm bitmeden, içerden koca bir sini geldi. Üstünde kuş sütü eksik. Çay tavşan kanı hele bir sahanda yumurta var ki uzun zamandır böyle sarı renkli bir yumurta yememiştim. Anladım ki gerçek köy yumurtası köyde yenirmiş.
Kastamonu’da bir köyüm bile yok diyordum.
Hem bir köyüm oldu.
Hem bir annem.
Üstelik burası kadı köy..
Buradan çıkış yok..
Hele ikramsız asla..
Şükriye Annem öyle diyo..
10/3/2009 Cebrail KELEŞ
kastamonupostası
alıntıdır
Konu: BURASI KADIKÖY BURDAN ÇIKIŞ YOK 
Paz Ekim 04, 2009 12:12 am
