KENDİNE SORU SORMA

Konu: KENDİNE SORU SORMA Cuma Ağus. 29, 2008 9:50 am

Kendine soru sorma!

<table width=535><tr><td class=TEXT1 style="PADDING-RIGHT: 10px" colSpan=2>“Herhangi birinin en çok sevdiği insan mısınız?” gibi ürkütücü bir soru ile karşılaşırsanız cevabınız ne olur acaba?
Ya da düşündünüz mü hiç böylesi bir soruyu?
Ürkütücü bir trajedi gibi insanın suratına çarpan bir soru bu. Sizi yok etmek üzere tasarlanmış bir soru da denilebilir aslında. Çok duygusal bir şekilde mutlaka cevaplar arayacaksınız bu soru karşısında. Mutlaka birilerini, yani siz eğer böylesi bir soruyu kendinize samimice sorar ve cevap ararsınız; (ki ama ürkütücüdür bu süreç-çünkü herkes hayatınızda vazgeçmek için sevmiştir sizi) ve evet birilerini kondurmak için çalışırken bu soru(lar) boğacaktır sizi.
Cevabını bildiğinizi sanıyor olsanız da, mutlaka “acaba”lar içinizde bir başka soru işareti olarak kalacaktır da. Ama yine de cevabınız ne olurdu ve ne kadar emin olurdunuz?
Hayata, daha doğrusu hayatın gerçeğine dair sorulabilecek en çetrefilli sorulardan biri bu bence. “Hayatın anlamı ne?” ya da “bana mutluluğun resmini çizebilir misin?” paradokslarının ötesinde, çırılçıplak bir gerçekle karşı karşıya kalınış. Çünkü cevabı korkutucu, çünkü cevabı iteleyici, çünkü cevabı yok edici olabilir.
Bu sorunun cevabı bir tutunamayan yaratabilir belki, belki bir öteki!
Ve bu sorunun olduğu kadar soruların cevabı sahte mutluluklarını kaybetmiş bir birey, bu sorunun ve soruların cevabı efsanelerini yitirmiş bir kuşak yaratabilir size!
Aslında soru sormak tehlikelidir. İster hayatın yüzüne çırılçıplak bir gerçek gibi çarpan, isterse gerçeği bilinip de cevabı saklanan, söylenmeyen, söylenemeyen bir soru olsun, tehlikelidir. Çünkü sizi işinizden, ailenizden, sevgilinizden, toplumunuzdan, sistem(iniz)den, rüyalarınızdan, alışkanlıklarınızdan, hayatınızdan eder. Çünkü soru sormak insana özgüdür. İnsana özgü olan, özgün bir soru sorar ve eğer özgün bir cevap ararsanız, canınızın yandığını hisseder, hissetmekle kalmaz, başlı başına bir soru olursunuz!
Soru sorarsanız kaybeden siz olursunuz. Siz mutluluk diye alışa geldiğiniz yüz ifadesini, mimikleri, cevapları, yaşam diye önünüze koyduğunuz her şeyi kaybedersiniz. Mutluluğu kaybedersiniz çünkü o güne kadar hiç soru sormadığınızı fark edersiniz. Soru sorarsanız gerçeği görmek için adım atmış olursunuz ve gerçeğe bir adım bile yüzünüze acı ile tebessüm eden bir şaka olur çıkar.
Soru sormak, artık yaptığınız eylemleri, davranışları ve kararları sizin adlandırmanızdır. Yani sizin karara varmanız, sizin ne yaptığınızı bilecek olmanızdır. Soru sorarsanız, artık sizin adınıza adlandırmalar lüksünden vazgeçmenizdir. Ama karşınızda artık iki yakası bir araya gelmeyen cevaplar, bağdaştıramadığınız, elinizde dolu dolu geçmiş boş bir yaşam cevabını bulmak olur soru sormak. Bir noktada bitmeye başlamanızdır yani soru sormak.
Soru sormak hayata dair boşluklar bulmaktır. Bulduğunuz boşluğun sizi rahatsız etmesi, o boşlukların aslında doluymuş gibi gösterilmesinin anlamsız nedenlerine karşı savaşmanız demektir. Yani soru sormak koca bir beyaz boşluğa küçücük bir siyah leke olarak düşmenizdir. Soru sormak işte o beyaz lekedeki küçücük bir leke olarak kocaman tek başına olmanızdır.
Ve soru sormak demek aynı bu yazıda olduğu gibi, bir soru ile başlayıp binlerce sorunun bir yekûn halinde üzerinize düşecek kapısını aralamaktır. Bir soru bir diğerini, ama değişik bir diğerini yanına ekleyecek çıkmazlar trenini oluşturmaktır.
Neyse özet aslında soru sormamak iyidir demekten geçiyor. Ama biz aslına dönüp, tekrar sorup yine soruyla bitirelim.
“Herhangi birinin en çok sevdiği insan mısınız?”

* Bu yazı daha önce Kastamonu Gazetesinde yayınlanmıştır…</TD></TR>
<tr class=TEXT1 height=5><td style="PADDING-LEFT: 10px">29.08.2008</A></TD>
<td align=right>MuratKARASALİHOĞLU</TD></TR></TABLE>

» tarkan sorma